Floris Don is uitgesproken positief (NRC, 5/5, ****) over de CD met liederen van Sjostakovitsj door Gerald Finley: ‘Finley evenaart met zijn melancholische timbre de grote Russische baritons. En Thomas Sanderling dirigeert het Helsinki Philharmonisch Orkest trefzeker door de rauwe partituren.’
Kora-spelers Toumani Diabaté en zijn zoon Sidiki Diabaté ‘betoveren’, aldus Leendert van der Valk in NRC (5/5, ****): ‘Vader Toumani neemt de snelste en meest ingewikkelde melodieën voor zijn rekening, hij is de levende legende uit de West-afrikaanse familie, meesters op de 21-snarige kora.’
‘Schitterende strijkersklank’ zo roemt Merlijn Kerkhof (NRC, 5/5, ****) de opname van Gidon Kremer en de Kremerata Baltica van werk van Mieczyslaw Weinberg. ‘Kremer heeft ook aandacht voor de lichte tinten, zoals in het Concertino opus 42 voor viool en strijkorkest dat naar een laatromantisch idioom neigt. Spannend, veeleisend, en meesterlijk gespeeld.’
In Trouw is Frederike Berntsen enthousiast over de CD met kamermuziek van Harrison Birtwistle die ECM onlangs uitbracht met onder meer violiste Lisa Batiashvili. ‘Bloedstollend. Volgens Pierre Boulez schrijft Birtwistle muziek die meedogenloos en obstinaat haar eigen weg gaat, niet makkelijk toegankelijk is en vraagt om mentale scherpzinnigheid en alertheid.’ (2/5, *****)
Thomas Larcher, de 50-jarige componist van wie werk werd uitgebracht op Harmonia Mundi, krijgt veel lof van Biëlla Luttmer (de Volkskrant, 30/4, ****): ‘Sommige liederen zijn voorbij voordat je er erg in hebt. Ich schreibe heute durch bijvoorbeeld. Dat duurt 8 seconden. Larcher zet in die seconden een rauwe heftigheid neer die in de buurt komt van collega's als Helmut Lachenmann of Bernd Alois Zimmermann.’
Erik Voermans is niet te spreken over een nieuwe CD met liederen van Richard Strauss door Thomas Hampson (Het Parool, 1/5, **): Op zijn nieuwe cd Notturno, met liederen van Strauss, doet Hampson weer ongelooflijk zijn best, maar de gekunsteldheid en daardoor de kilte staan elke werkelijke identificatie met zijn liedkunst in de weg.’
‘Boris Godoenov is verhaspeld tot een vriendelijke kamermuziekversie van de opera’ meent Biëlla Luttmer (de Volkskrant, 2/5, **). Muziektheater Hollands Diep en het Hexagon Ensemble kunnen niet bekoren: ‘muzikaal is er van meet af aan een spagaat tussen de ontzagwekkende noten van Moessorgski en de weifelende uitvoering van de koorzangers. Er zijn een paar mooie vondsten van de bewerker Leonard van Goudoever. Maar om de aandacht vast te houden, had Hollands Diep er beter aan gedaan niet te knippen in de hoeveelheid musici en koorleden, maar in de lengte van de opera.’
Robert van Gijssel interviewde in de Volkskrant (2/5) de jonge (42) pianist en natuurwetenschapper Vijay Iyer, ‘een muzikale intellectueel. Een zoon van Indiase immigranten die zich in de Verenigde Staten ontpopte als wonderkind. Eerst in de muziek, als kleuterviolist. Daarna in exacte wetenschappen. Iyer studeerde wiskunde en natuurwetenschappen aan de universiteiten van Yale en Berkeley. Hij wierp zich daarna op de “muzikale psychologie”, die de verwerking van muziek in de hersenen onderzoekt. Vervolgens werd hij hoogleraar aan de universiteit van Harvard. En haalde intussen als jazzpianist - die kunst had hij zichzelf tussen de bedrijven door aangeleerd - de ene na de andere belangrijke Amerikaanse jazzprijs binnen.’ Op de CD Mutations‘laat Iyer vier strijkers draaien rond een minimaal thema, dat hijzelf aangeeft op de piano en waarvoor elektronische effecten vanaf de laptop verder de weg wijzen. Iyer kan lyrische en ontroerende uitvoeringen geven van bijvoorbeeld het poplied Human Nature, maar hij verbindt zich net zo makkelijk aan het New Yorkse hiphoptrio Das Racist. Nu schrijft hij dus experimenteel klassiek werk voor een strijkkwartet. “Als ik steeds maar buiten mijn eigen normen mag treden”.’
Een korte inleiding op Hoketus van Louis Andriessen door Erik Voermans (Het Parool, 3/5) met de verjaarsconcerten op 8 en 9 mei in het Muziekgebouw aan ‘t IJ in het vooruitzicht. ‘Zo ontstond bij Pérotin en tijdgenoten een techniek die hoquet werd gedoopt. Hoketus in gewoon Nederlands, verwant aan het Engelse woord hiccup, dat hik betekent. Het hikeffect kwam tot stand door de tonen van een melodie af te wisselen met korte stiltes en door die noten over twee of meer stemmen te verdelen. Eén van Louis Andriessens beroemdste stukken heet Hoketus […], een stuk voor twee tegenover elkaar geplaatste identieke ensembles, die elkaar bijna een minuut of veertig bestoken. Tegen het einde is er dat moment waarop éven dat ene akkoord blijft hangen. En dat is waarom Hoketus een meesterwerk is, dat iedereen moet horen.’