Zowel de Volkskrant, de NRC als Het Parool namen een kijkje op de woonboot van Ivo Janssen, die door de pianist wordt omgebouwd tot concertzaal. Afgelopen weekend wijdde Janssen deze unieke concertlocatie in met Ten Holts Canto Ostinato. Janssen doet alles zelf. 'Vorige week maakte hij een groot vierkant gat in de vloer, waardoorheen hij zijn vleugel in het vooronder liet zakken. Vanaf de "bovenste verdieping" kijkt de bezoeker op de piano en in de concertzaal: het is een soort balkon.' (Charlotte Boudesteijn in deVolkskrant, 8 mei) Voor klusblessures is hij niet bang: 'eerst dacht ik er gewoon niet bij na, later heb ik besloten: dat risico is het me waard. Tijdens het boren brak ik nota bene het ‘schippersbotje’ in mijn hand, maar daar heb ik geen klachten aan over gehouden.' (in gesprek met Mischa Spel in NRC, 9 mei). 'Oorspronkelijk had ik een plek voor toeristen in m'n hoofd: via afspraken met reisbureaus een bus vol Japanners op Bach trakteren en iets vertellen over het leven op een woonboot. In New York heb je in Brooklyn Barge Music. Zoiets wilde ik ook.' (in gesprek met Erik Voermans in Het Parool, 8 mei).
Op 8 en 9 mei werd in het Muziekgebouw aan 't IJ alvast de 75ste verjaardag van 'knuffelcomponist' Louis Andriessen met twee concerten gevierd. 'Het belang van Andriessens muziek schuilt eigenlijk niet in het zeer herkenbare eigen idioom. Het is vooral de manier waarop invloeden en stijlen door hem worden gecombineerd,' schreef Roeland Hazendonk (Het Parool, 12 mei), 'Andriessen is de meester van het uitbenen van grote emoties.'
Hoewel Andriessen tegenwoordig niet meer wordt gezien als die protesterende notenkraker 'wringt het' volgens Floris Don (NRC, 12 mei) af en toe toch nog tussen de vroegere rebel en de conservatieve traditie. De documentaire Imperfect Harmony toonde de pijnlijke relatie van Andriessen met Mariss Jansons. Veel muziek van Andriessen is echter 'aantrekkelijk voor een breed publiek', al vielen de concerten wat tegen: de uitvoering van Anaïs Nin was 'traag en monochroom', filmmuziek Life bleef 'te onuitgesproken', en de muziek van oud-leerlingen als Richard Ayres en Derek Bermel was volgens Don 'aandoenlijk absurdistisch theater' en 'modderig gepruttel voor drie basblazers'. Maar Hoketus werd door Nieuw Amsterdams Peil 'zeker recht gedaan' en ook La Passione met violiste Monica Germino en mezzo Christina Zavalloni was 'meesterlijk'.
Frits van der Waa is (in de Volkskrant van 10 mei) een stuk enthousiaster, niet alleen over de oud-leerlingen maar ook over de uitvoering van Andriessens muziek: 'de zoektocht naar schoonheid die vanaf de jaren negentig in toenemende mate zijn intrede heeft gedaan in Andriessens scheppingen, krijgt vooral dankzij de etherische, maar expressieve stem van Claron McFadden subliem gestalte in Dances. Maar het ruige, door alle Andriessen-stijlen heen zappende La Passione uit 2002 biedt met zijn priemende dissonanten sterk tegenwicht. Andriessen heeft ook nu nog genoeg wilde haren over.'
In Het Parool (8 mei) publiceerde Erik Voermans een verjaardags-ABC. Van de A van Jurriaan Andriessen, Louis''onderschatte broer', via de H van Hadewijch en de M van Mysteriën naar de Z van de Zolderkamer waar Andriessen al zijn stukken heeft geschreven en nog schrijft.
Peter Sellars zal de Polar Music Prize 2014 uitgereikt krijgen. Hij ontvangt deze prestigieuze prijs voor zijn 'grensoverschrijdende muziekopvatting, waarbij hij grootheden als Mozart en Bach onbevreesd samplet, remixt en moderniseert'. (NN in NRC, 12 mei)
Sopraan Elina Garanča vierde na haar zwangerschapsverlof haar terugkeer naar het podium met een liedrecital in het Concertgebouw. Ze zong Schumann, Berg en Richard Strauss, volgens de recensenten met wisselend succes. Erik Voermans (Het Parool, 7 mei) vond haar stem mooi maar vlak, hij miste expressie, zuiverheid en dictie. Biëlla Lutmer (de Volkskrant, 8 mei) had wat tijd nodig om 'door de akoestische barrière' te komen, maar bij Alban Bergs vroege liederen 'viel alles op zijn plaats'. In Strauss'Allerseelen'kreeg haar stem iets van een altviool, met een klank die in de laagte ontstaat en ook in de hogere registers die lage geschiedenis met zich meedraagt.'
Andris Nelsons kunnen we volgens Erik Voermans (Het Parool 8 mei) alvast doorstrepen als potentiële opvolger van Mariss Jansons bij het Koninklijk Concertgebouworkest. 'Waar Strauss zich beperkte tot een absoluut minimum aan armbewegingen, wappert het bij Nelsons alle kanten op. [...] Zijn Macbeth was te hard en te log en zijn Till Eulenspiegel niet lichtvoetig genoeg.' Frits van der Waa (de Volkskrant, 9 mei) herkent in Nelsons toch wel een 'hoeder van de traditie'. In Strauss’ Macbeth'voerde [Nelsons] de geluidsdruk flink op, anders dan in Till Eulenspiegels lustige Streiche, dat een beduidend lichtere, maar toch messcherpe toets kreeg, en waarin de vele capriolen de solisten ruimschoots kans gaven te schitteren.' Nelsons 'beweegt niet erg bevallig, maar zijn armen en handen spreken een andere taal, met een bijzonder rijk non-verbaal vocabulaire - en daar gaat het om.'
Ronald Ockhuysen interviewde voor Het Parool (9 mei) Philip Glass, die afgelopen weekend in Amsterdam was. De gevierde Amerikaanse componist is nog niet van plan het rustiger aan te doen: 'Ik ben bevoorrecht en geniet van mijn werk en de wisselwerking met het publiek. [...] Ik ben nu op een leeftijd dat iedereen om me heen dood gaat of moet stoppen met werken. Ik ben in de omstandigheid dat ik nog overal terecht kan. En ik krijg de ruimte om te spelen met mensen die ik bewonder.'
Karolien Knols (de Volkskrant, 12 mei) was bij de repetitie voor het concert van Glass met onder anderen Lavinia Meijer in de Melkweg. De avond wordt georganiseerd als 'een Amsterdamse pendant van Glass' jaarlijkse Days and Nights Festival in Big Sur, Californië', de opbrengst komt ten goede aan jonge musici. 'Hoewel de meeste musici nog niet eerder met elkaar speelden, is de sfeer uitermate relaxed, en dat is in hoge mate te danken aan Glass zelf. Geen dwingende suggesties of abrupte onderbrekingen van de meester. [...] 'Wat een energie, het is ongelofelijk,' zegt [organisator] Rob Malasch bewonderend. 'Die man wordt 78 en hij gaat maar door'.'
Cd's
Vijf sterren maar liefst voor de 'heerlijke dubbel-cd' French music for winds and 20th century wind quintets van het Franse blaaskwintet Les Vents Français. De 'frisse' werken van Ibert en Ravel zijn 'verrassend', en ook de tweede cd met werk van Ligeti, Barber en Hindemith valt op door de 'superieure vertolking'. (***** Joep Stapel in NRC, 12 mei)
De nieuwe cd van bariton Thomas Hampson presenteert een dwarsdoorsnede van de liederen van Richard Strauss. 'Dat Hampson niet alleen een begenadigd zanger is, maar ook een effectief programmamaker en toelichter wordt andermaal duidelijk op deze fraai gelukte cd. [...] Hoogtepunt: Befreit, sowieso een van Strauss' mooiste liederen. Hampson maakt het zich geweldig eigen.' (**** Peter van der Lint in Trouw, 9 mei)