Elke recensie of beschrijving van Timur begint met een schier eindeloze opsomming van zangers waar hij een afspiegeling van zou zijn: Björk, Maria Callas, Cathy Berberian, Freddy Mercury, een vroege Mick Jagger, maar vooral David Bowie. Je zou het kort ook kunnen houden en zeggen dat hij een antipode is van iemand als Marco Borsato.
It's in the water
It's in the air
It's in the soil
It's in your bones
Als je deze songtekst zomaar zou horen, in een lift bijvoorbeeld, zou je niet vreemd opkijken als er zoiets volgde als: 'Spring!'. Of: 'Love!'. Maar niet bij Timur and the Dime Museum. Met deze tekst zetten de zanger en zijn band deel twee van het Dies Irae van de glam rock-opera Collapse in, een requiem van de aarde en haar natuur. Geen lente, geen liefde, maar radioactiviteit is het antwoord.
Het eerste deel van het Dies Irae had de spanning al opgebouwd bij het publiek in de Rotterdamse Schouwburg. In een postapocalyptische sfeer klonk een tekst van het 'International Atomic Energy Agency's International Nuclear Event Scale'. Op video zag je de diverse 'events' voorbij razen. Tsjernobyl. Fukushima. Deel drie van het Dies Irae begint met de feel van Rock around the clock, heel gezellig, lekker up-tempo. Maar wat zingt Timur? Ba-ba-ba-bo. 'We've got the bomb, ba-bomb, ba-bomb'.
Het is die gezellige simpelheid van de muziek die je steeds op het verkeerde been zet. De band blijft binnen de grenzen van popmuziek en speelt leentjebuur bij rock van de jaren 50 tot 90. Zelf moet ik hevig terugdenken aan een filmopname van Hair die ik hoorde toen ik twaalf was. Net zo intens gezongen en even maatschappij-kritisch. Maar het is vooral de absurdistische anticombinatie van muziek en tekst die betekenis geeft. En ook het beeld doet daar graag aan mee. Terwijl Timur melodramatisch op een knie valt, met teksten over de oceaan als soep van plastic afval, toont de videoinstallatie achter hem reclame-achtige teksten als 'Best Beach Getaways.'
Het requiem bestaat uit twaalf liedjes, van Kyrie tot In Paradisum, waarbij de oorspronkelijke betekenis van de delen van de mis zijn losgelaten. In elke song komt een andere natuurramp naar voren. Het Offertorium bezingt de olie-industrie, het Credo is is een blues over het erts cobalt uit de mijnen van Congo. Wellicht zou je beter kunnen spreken van een glam rock oratorium, vanwege de vorm én het idee van een natuurgodsdienst waarbij de mens fungeert als duivel. Is het opera? Ik twijfel. Genoeg drama, dat wel, vooral in het glam-aandeel van Timur, zowel zijn kostuums als zijn optreden. Maar glam rock en rock opera maakt samen nog geen glam rock-opera. Waar is de menselijke dimensie in dit drama?
Het is Timur die de voorstelling draagt. Zonder hem zou je een best aardige schoolband voor je zien, met best aardige liedjes.