Biëlla Luttmer vond dat het de jonge Benjamin Grosvenor (nu 21, werd tien jaar geleden ‘in één klap beroemd als BBC Young Musician of the Year’) niet lukte om overal diepgang te laten horen in het pianoconcert van Saint-Saëns tijdens de Matinee op zaterdag 16 november. Daarentegen wist fluitiste Ingrid Geerlings in Debussy en Ravel het publiek op te tillen ‘naar hoogten waar de lucht ijler wordt’. Verder werd Dutilleux uitgevoerd, onder leiding van Kazushi Ono, die nog met Dutilleux gewerkt heeft en liet horen een bijzondere neus te hebben voor verrassende klankcombinaties. (VK 19 november 2013, ***)
Over het Tweede pianoconcert van Klaas de Vries schrijft Bas van Bommel in NRC: ‘Een fluisterzacht, ritmisch continuüm dat afwisselend klinkt in de piano en in het orkest fungeert als achtergrond voor grillige, geïsoleerde klankimpulsen. Voor expressie of pianistisch vertoon kreeg de uitstekende solist Daniël van der Hoeven (1985), in 2010 winnaar van het YPF Pianoconcours, weinig ruimte in dit eendelige conceptstuk.’ (NRC 19 november 2013, ***)
Roeland Hazendonk noemt het ‘één van de allermooiste requiems’ - dat van Gabriel Fauré. Het werd op 19 november uitgevoerd door het Collegium Vocale Gent en het Orchestre des Champs-Élysées olv Philippe Herreweghe, die ‘een geweldige affiniteit met dit soort genuanceerde onopgesmukte verklankingen van religieus bevlogen gedachten’ heeft. ‘Het komt zelden voor dat een lang vervlogen verleden zo warm en levend tot klinken komt’. (Parool 20 november 2013, ****)
Volgens Frits van der Waa voegden de op groot beeldscherm weergegeven close-ups van pianisten tijdens een tribute-concert voor Youri Egorov in het Amsterdamse Muziekgebouw onverwachte dimensies toe aan het spel: ‘Zo zijn de ietwat gemaniëreerde vingerbewegingen van de Bulgaar Emile Naoumoff in curieuze tegenspraak met de ketsende fortissimo’s waarin hij soms uitbarst in Ravels Valses nobles et sentimentales.’ (VK 21 november 2013, ****)
Federico Mompou schreef ‘tussen 1959 en 1967 Música Callada: een cyclus van statische, contemplatieve miniaturen. Een betere pleitbezorger [dan Arcadi Volodos, die het werk uitvoerde op 24 november in het Amsterdamse Concertgebouw] voor deze muzikale mystiek is nauwelijks denkbaar. Volodos is de meester van het kernachtige pianissimo, maar kan ook de de stilte laten spreken. In de geruisloosheid van de Grote Zaal graveerde hij –haast drie kwartier lang –de contouren van klinkende eenzaamheid.’ Aldus Bas van Bommel. (NRC 25 november 2013, *****)
CD’s
Erik Voermans schrijft een portret van harpiste Lavinia Meijer naar aanleiding van haar nieuwe CD met werk van Ludovico Einaudi. Ze zette een grote stap toen ze in 1997 het Prinses Christina Concours won. ‘Dat was m’n tweede concours. Ze gaven de prijswinnaars de gelegenheid veel op te treden. […] Op mijn master heb ik uiteindelijk alleen maar muziek van de laatste vijftig jaar gespeeld. En dat is ook belangrijk, omdat je de harp daarmee de actualiteit in trekt. […] Toen ik Einaudi voor het eerst hoorde, had ik een tweestrijd. Voor mij stond deze muziek niet ver bij me vandaan. Ik vond die erg mooi, omdat hij de eenvoud heeft die ook in popmuziek zit en die door klassieke musici vaak wordt afgekraakt. Maar ik wist nog niet of er meer was dan je op het eerste gezicht hoorde. Daarvoor was de ontmoeting met Einaudi essentieel.’ (Parool 19 november 2013)
Guido van Oorschot liet zich door de cd 32 Foot van Blindman éven op het verkeerde been zetten: ‘Per ongeluk heeft een technicus een stuk van Louis Andriessen als track 1 gemonteerd.’ Echter het blijkt een ‘Pedal-exercitium’ van Johann Sebastian Bach. ‘Bij deze blazers komt de lucht niet uit een blaasbalg, maar stroomt ze warm en menselijk uit de longen.’ (VK 20 november 2013, ****)
Frederike Berntsen deelt vijf sterren uit aan de Chandos-CD met de complete werken voor viool van Sergei Prokofjev, uitgevoerd door James Ehnes (met de BBC Philharmonic olv Gianandrea Noseda, en in de Sonate voor twee violen met Amy Schwartz): ‘Ehnes kruipt volledig in Prokofjevs ideeënwereld […] doortastend en voortdurend op zoek naar de beste verteltoon.’ (Trouw 22 november 2013, *****)
Merlijn Kerkhof is niet enthousiast over een nieuwe CD met werken van de Amerikaanse componist Kevin Puts (1972): ‘Zijn koorstukken zijn kundig gemaakt en bij vlagen boeiend, maar in de symfonie valt hij door de mand. Het is een clichématige verklanking van een ontmoeting tussen muzikale culturen’. (NRC 25 november 2013, **)
Curiosum
Martijn Katan betoogt dat het juiste geluid zelfs binnen onze snackbehoefte cruciaal is: ‘Vervolgens componeert de levensmiddelentechnoloog achter zijn computer een nieuwe Pringle die op het juiste moment kraakt met de juiste geluidsfrequentie. Er komen meer geluidsingenieurs te pas aan nieuwe potato chips dan aan de nieuwe cd van Lady Gaga. Geen wonder dat veel consumenten voor de bijl gaan en maar door eten.’ (NRC 23 november 2013)