Het Holland Festival opende afgelopen weekend met de opera Quartett in de gashouder van de Westergasbriek. Micha Spel wijdt in NRC Handelsblad een volle pagina aan het 'Claustrofobische Rollenspel' (*****): 'Geweld, nihilisme, verleiding en een blasé soort ruzie – het zijn geen gemakkelijke begrippen om in klank te vatten, maar het is de Italiaanse componist Luca Francesconi wel gelukt. Zijn opera Quartett met slechts twee zangers op het podium was zaterdagavond een grootse opening van het Holland Festival. Sfeervol, intiem en zinnelijk maar vooral: een meesterlijk muziektheatraal fragmentatiebommetje.'
Roeland Hazendonk is in het Parool kritischer (***): 'Quartett is een imponerende productie, maar echt vernieuwend muziektheater is het niet.' Francesconi kan weliswaar 'mooi sfeer maken, fraai met klanken kleuren en hij weet wat structureren is', maar de muziek 'wordt wel wat overspoeld door het technische en visuele spektakel van deze productie', en daardoor blijft Quartett 'toch teveel een multimediaal technisch hoogstandje.'
Biëlla Luttmer heeft in De Volkskrant meer waardering (****) voor de 'scherpe contrasten' in de voorstelling. In een 'beklemmende kijkdoos', zwevend in de ruimte, speelt zich een drama af vol seksuele intriges, cynisme, dood en verrotting, omringd door dromerige filmbeelden. 'Francesconi heeft voor zijn opera atonale, abstract heen en weer springende noten gekozen -- de minst erotische die je kunt bedenken.' Uiteindelijk leidt de spanning tot een 'schitterende muzikale sublimatie'.
Eddie Vetter is in de Telegraaf gereserveerd: 'Het schouwspel raakt je niet, het is bijna alsof je gedwongen wordt te kijken naar een bizarre peepshow.' De partituur is weliswaar soms gelaagd en subtiel, maar ook 'nogal ouderwets', met 'zanglijnen van het type piep-knor'. Desondanks hebben de musici 'iets groots verricht in deze belangrijke productie'.
Eenduidiger is de ontvangst van de Operadagen Rotterdam. Zowel Frits van der Waa in de Volkskrant (1/6)(***/****) als Floris Don in de NRC (30/5)(****) zijn gemengd positief over de verschillende voorstellingen, maar enthousiast over het geheel. Monteverdi’s Tancredi e Clorinda krijgt in de regie van Wouter van Looy 'door de soms gruwelijke beelden een rauw realistische bijklank. Tegelijk gaf de troostrijke muziek aan het beeldmateriaal abstractie en betekenis' (NRC). Songs of war I have seen van Heiner Goebbels heeft 'schurende synthetische klanken, jazzy riffs en wonderlijke Purcell-achtige barokcitaten', maar had 'net zo goed de helft korter kunnen zijn' (Volkskrant). Floris Don daarentegen prijst de 'onwerkelijke sfeer' van het stuk.
Beiden plaatsen kanttekeningen bij de uitgeklede bewerking van Janacek’s Katia Kabanova. 'Het besluit om het orkest te vervangen door een piano lijkt eerder ingegeven door budgettaire dan door artistieke overwegingen' (Volkskrant). 'Maar het ontbreken van orkest en dirigent versterkte de intimiteit van het overspeldrama' (NRC).
NRC (30/5) wijdt een aparte bespreking aan Moby Dick van De Veenfabriek en Schauspielhaus Bochum (****). Ron Rijghard prijst de gejaagde soundtrack, de poëtische teksten en de enscenering, maar stelt ook vast dat de muziek en het theater 'elkaar eigenlijk dwars zitten', en dat de voorstelling 'plottechnisch maar wat dobbert'.
Het honderdjarige jubileum van Le Sacre du Printemps, afgelopen woensdag, leidt tot een stortvloed aan artikelen en al dan niet actualiserende heropvoeringen. In The Guardian (29/5) legt George Benjamin uit 'How Stravinsky's Rite of Spring has shaped 100 years of music'. Joke Beeckmans stelt in NRC Handelsblad (29/5) vast dat de Sacre een repertoirestuk is geworden. Want, vertelt haar de fagottist van het Noord Nederlands Orkest: 'Voor de eerste uitvoering had het orkest destijds honderd repetities nodig. Wij drieënhalf.' Frits van der Waa is in de Volkskrant (31/5) laaiend enthousiast over de Sacre voor vier piano’s van het Amsterdam Piano Quartet (*****). 'De constructie van het stuk, de abrupte montages en het staketsel van gelaagde ritmes worden veel helderder. […] Het grootste voordeel van de vierpianoversie is dat de Sacre op deze manier niet langer een vehikel voor dirigenten met sterallures is.'
Jammer genoeg besteedt alleen het Dagblad van het Noorden (30/5) aandacht aan het Time Shift Festival, waarin de Sacre centraal staat. Over het 'rechtlijnige groene lichtballet' van Riyodi Ikeda is Minke Muilwijk kort: 'Wat het toevoegt blijft onduidelijk. Erg mooi is het niet.'