Melle Daamen, voorzitter van de Raad van Cultuur en directeur van de Stadsschouwburg, veroorzaakte veel ophef met een stuk ‘op persoonlijke titel’, zaterdag 7/12 in de NRC. Daarin maakte hij gewag van een ‘overaanbod’ in de culturele sector en pleitte voor ‘scherpere keuzes’: waarom, bijvoorbeeld, had Nederland een eigen Nationaal Ballet nodig, kon de programmering van het Holland Festival niet worden ingevuld door de programmeurs van de grote podia, en wat zegt het dat 1/3e van het concertbezoek op conto van het Concertgebouw komt? Henriëtte Post (directeur Fonds Podiumkunsten) noemt in een reactie het stuk ‘een losse voetzoeker’, al staan er ‘wel degelijk dingen in die de moeite van het overdenken waard zijn’ (NRC 9/12). Bert Palinckx (November Music) noemt het in een ingezonden brief ‘ongenuanceerd’ (idem).
Zaterdag ging Conversations with my mother in première in het Muziekgebouw aan ‘t IJ. Voorafgaand werden componist Benedict Weisser en regisseur Matthias Mooij geïnterviewd in Het Parool (6/12). Centraal staat de moeder-zoon-relatie, ‘een drama dat nooit ophoudt’ (Mooij), door de verschillende levensfasen heen. Twee zangeressen en een actrice vertolken de ‘oude, zieke moeder’, de ‘jonge, seksuele moeder’ en de middelbare moeder daartussenin; pianist Bernard Bouwhuis begeleidt het op een antieke Érardvleugel, een ‘koel’ spinet en een modern antieke Korg-synthesizer. Gastrecensent David Porcelijn (NRC 9/12, *****) spreekt van een ‘caleidoscopisch beeld’ en een ‘doorlopende muzikale en efficiënte architectuur’. Vincent Kouters (VK 9/12, ****): ‘Uit de zeven scènes, heen en weer springend in de tijd, ontstaat een beeld van een moeder en een zoon die elkaar niet kunnen loslaten. […] Sentiment wordt vakkundig ontlopen. Daar helpt ook de schokkerige muziek van Weisser aan mee.’
De Volkskrant (4/12) interviewt Tomoko Mukaiyama naar aanleiding van haar performance/voorstelling/installatie in het Muziekgebouw aan ’t IJ (Super T Market, 6/12). In het interview vertelt Tomoko over haar heel bewuste keuze, als vijfjarige, om later het conservatorium te gaan doen: ‘De gedachte was dat als ik niet op vijfjarige leeftijd begon, ik later nooit een hoog niveau zou bereiken. Die kunstacademie kon altijd nog wel.’
Choreografenduo Leine & Roebana vertelt in Het Parool (7/12) over hun muziekprogramma die avond in het Bimhuis: ‘Rode draad van de avond: hetzelfde, maar dan anders. Roebana: “We willen laten zien hoe muziek en dans kunnen veranderen door ze in een andere context te plaatsen. Hetzelfde materiaal reshuffelen en zo een nieuw en prikkelend geheel creëren.”’ Ook in het Parool (4/12): een interview met componist Bernard van Beurden, naar aanleiding van diens tachtigste verjaardag. Daarin een flinke dosis cultuurpessimisme: ‘De situatie is nu zo dat mensen die werkelijk kwaliteit kunnen leveren ontmoedigd worden. […] Het is wachten op de afschuwelijke explosie die gaat komen.’
Anthony Fiumara is in Trouw (6/12, ****) lovend over de CD-opname van Heiner Goebbels’ Walden door Ensemble Klang: ‘Naast een subliem spelend Ensemble Klang is Keir Neuringer indrukwekkend als spreekstem. “Ik heb tien jaar moeten wachten op zo’n effectieve en creatieve uitvoering”, zei Goebbels.’ Guido van Oorschot is minder te spreken (VK 4/12) over Murray Perahia’s uitvoering van Schnittke’s Moz-Art à la Haydn (Concertgebouw, 2/12): ‘In 1977 wekte dat beroering, maar nu pakte het uit als een onschadelijk nummertje avant-garde’.